جان جانان

این سروده تحت تاثیر 

«تو را جانم صدا کردم
ولیکن برتر از جانی»

از حسین فروتن قلم زده شده

گاهی مانی

 

پُر کارترین بــــــــهار، تقدیم تو باد

سیمـــــایِ خوش دُلار، تقدیم تو باد

گویند که اَندکیست، سَهم پیمانکـــار

آن اَندکِ کم، هزار بار تقدیم تو باد

+

 

تمثیل المماثل

 

بر فرض مثال هم، که مثالـت بزنم

با نیت تـــــــو، قرعه به فالت بزنم

شاید بشود، رخصت آن که یک دم

تا از ته دل، بوسه به خالـــت بزنم

 

قرار دلم

من موج به موج در هوس ساحل رویت

سرگشته و شیدا ز لبت مست سبویـــــت

 

آرام به ساحل شود هر موج خروشـــان

تو شانه‌ای و من، پیچ و خمِ مجعدِ مویت

اگر!

پنجره عاشق و زیباســـت اگر، تو در آن باشی

چشم مخصوص تماشاست اگر، تو در آن باشی

از قنـــــــــوت سجده‌های هر شبــــــــت فهمیدم

عشـــق راهی به خداســت اگر، تو در آن باشی

+

نوروز تویی!

گویی که باد آمده تقـــــــــــویم را ورق زده

چند سالـــــی برایِ من نوروز را عقب زده

دوستت دارم

از "دالِ" دل نوشتم و بی دل شـــــــــدم، همی

"واوِ" وقوعِ عشقـــــــــــی که آتش زدم، همی

دوستت دارم

از "دالِ" دل می‌نویسم و از "واوِ" وقوعِ عشق

"سینِ" سکوت و "تا"یِ تو ای تمامِ عشـــــــــق

 

"تا" یِ تو ای مهربان‌ترین "دارم" و داراییـــم

یعنی که "دوستت دارم" تنها به جرمِ عشـــــــق

 

کودک

در کوچه‌هایِ دلـــــــــــم پرسه می‌زند

یک کودکِ کوچـکِ معصوم و بی‌گناه

 

گویی که گمشدَه است و خسته نیز هم

تنها میانِ اینهمه آدم کوکیِ سیــــــــــاه

پایان

کاش دیشب را، هیچ پایانی نبود

کاش امشب را، هیچ فردایی نبود

هیچ و کاش و روز و شب با هم شدن

کاش پایانم را، هیچ آغازی نبود!

قاسم

گفتمش قحطی آب اسـت نرو

                                  دلم اندر تب و تاب اســت نرو

سجاد

به زیر هجمه اندوه و غم، جان و دل فدا کــــــــــــــــــــــــردی
مثال اکبر و اصغر، ولی بیمار در بستر، جان فدا کـــــــــــردی

اگر عباس یک جان و دو دست و یک ســــــــــــــــــرش را داد
تو پای عشق خود حیدر، تمام عمر، جانـت را فدا کــــــــــردی

اگر کرب و بلا یک روز بود، در آن صــــــــــــــــــــــــــــحرا
تمام عمر خود را، به پای ظهر عاشورا، فدا کــــــــــــــــــردی

تمام لشکرِ جانان، فقط یک بار جــــــــــــــــــــــــــــــــان دادند
بمیرم بر غمت مولا، که تو هر لحظه، صد جانت را فدا کردی

داستان آه

در دیر زمانی نه چنان دور و نه نزدیک

                                        در شام غریبی که سپید بود و نه تاریـک

آمـد یـکی شــب زده ی مـست به شــعرم

                                        کرد آه و فغان از دل سرگشته به تفکیک

با کی؟

          چون سوخته ی راه دلم، مرا دگر باکی نیست

از کل جهان مرا نیازی به تنِ خاکی نیســـــت                  

 

          گفتی که تنها بشود دلم، چونکه بسوزد با تــو!

آنکس که دلش با تو بسوزد، بگو با کی نیست؟                 

جنگ عشق

وقتی دلت برای کسی تنگ مـــــی شود

انگار بین عقل و دلت جنگ مــــی شود

نشانی عشق

 

     جـــانا به غریبستان چندین به چه می‌مانـــی

بازآ تو از این غربـــت تا چند پریشانــــــی

 

     صـد نـامه فرستادم صـد راه نــــــشان دادم

یا راه نــــــمی‌دانی یا نــامه نـــــمی‌خوانـی

 

مولانا

 

 

و گِلِگی من

 

     اَز صَــد، یـکی نـــــامه، نـآمد به بــــــــالینَم
                   صَد بُغض فرو خـوردَم، دَر حَسرَت شیرینَـم

     هَر رَه که نِشانی داشت، دُنبالِ دِلَــــــم گشتَم
                   یا عشـــق نِمی دانی، یا نـــــام و نِشـــــــانیَم 

 

 

وصل عشق

 

                کاش ذکری یادمان می داد در باب وصال
                                در مـفاتیح الجــنانش شیخ عباس قــــــمی

حامد عسکری

 

 

یادآوری من

 

                وَصـــل را اِشتباهــــی مَعنا کَرده ای 

یا که دَر موصول، اِشتباهی کَرده ای

 

                آن که مَن دَر صَد کلید می خوانَــمَش

تو به قُفلی، پــاک، فَراموش کَرده ای

 

 

شب عشق

 

       شَــــبی دِلـگیــــر و تاریــک اَز ســــیاهی

       رُخــــی تـــــابان بـِـــدیدم هَمچو مـــــاهی

 

       دَویـــــدَم در رَهَــــــش تا مَـــــطلعِ صُـبح

       سَحر گَشت آن شَـــب و سَهمَم شُد آهــــی

 

نمی دانی

خط خطی هایی در پاسخ به شعر "پشیمانی"

سروده ی علی اصغر اقتداری

کلیک

 

هر روز می آیم به دیدارت، آرامَم و پنهان، نمـــــــــــــی دانی

خالیست جایت در کنار من، از وقتی رفته ای، نمــــــــی دانی

 

از باد می پرسم از احوالت، از رنگ رخسار و از آن خالــت

از یار نو از مرد در فالت، بیمارتم عشقم نمــــــــــــــــی دانی

 

تنها نشان مانده در دستم، که با وجودم حافظش هستـــــــــــــم

رفتی و من، دل را به او بستم، یک حلقه ی زرین نمـــی دانی

 

با خنده دورم می کنی از خود، با گریه داری مجلســی با خود

اینگونه کردی از خودم بی خود، واله و سرگردان نمــــی دانی

 

از مرگ می گویی پریشانی، از عشق می جویی پشیمانـــــــی

از یأس و درد امروز فراوانی، عاشقتم عشقم نمــــــــــی دانی

 

بازنگری

 

سقوط

 

فرمان نَبُرد و به اینجا هبوط کرد

 

دَرد اَست به خاطر سیبی سقوط کرد

 

اِمروز دَردِ دِگَری دارَد اِین دِلم

 

ایران، طَیاره اَش دوباره سقوط کرد

 

روحشان شاد و غریق رحمت

دلتنگ تنها

باید یکبار دگر، با خودم بنشینم     حرف دل با تو بگویم
از دلی که تنهاست
 و بپرسم 
که چرا تنهایی
که چرا دلتنگی
مگر این ابر سپید     مگر آن خنده ی ناز، که به لب های دلم می رقصید
حاصل عشق تو نیست
پس چرا تنهایی
پس چرا دلتنگی
من که دل پای دلت می دادم     من که هر روز، ز رویت، بوسه ی عشق چیدم
تو چرا خاموشی
تو چرا دلتنگی
دِلَکَم غصه ی بی داد زمان را ول کن     قصه ی غصه تلخِ دو جهان را ول کن
اندکی حتی کم
خنده ای بر دل کن
دِلَکَم شب سیاه است آری     عالم از جنگ تباه است آری
تو چرا دلتنگی
تو چرا می ترسی
تو که روشن به امید دلِ عشاق هستی     تو که صلحی به صلاح همه آفاق هستی
پس چرا تنهایی
پس چرا دلتنگی
تو که یک یار، به عالم داری
که تمام عالم، عاشق خنده ی اوست     که دل هر عاشق، بنده ی بنده ی اوست
تو که یک یار به عالم داری
که تمام گل ها، خوشگل از خنده ی اوست
آن، همان یار که ماهی به دلِ شب ها داد     آن، همان دوست که راهی به دلِ صحرا داد
در میان تو او فاصله ای نیست بیا
او همان است که عشق را به همه دنیا داد
خنده ی ناز شقایق به دل دشت از اوست     گریه ی پر تپش چشم هر عاشق از اوست
تو که خود غرق در آن یار هستی     تو که عهد دل خود را به دلِ او بستی
پس چرا ناراحت
پس چرا دلتنگی
او به دنبال نگاه هست، برو     او ندا داد، هرکه خواهد بیاید، برو
دل و دلتنگی را
به نگاهش ببخش
او تو را می خواهد، خنده بر لب، برو 

آیا خداوند برای عاشقش کافی نیست؟

زمر 36

عشق بس

 

"مینویسم نامه و روزی از اینجا میروم

 

با خیال او ولی تنهای تنها میروم

 

در جوابم شاید او حتی نگوید کیستی

 

شاید او حتی بگوید لایق من نیستی

 

مینویسم من که عمری با خیالت زیستم

 

گاهی از من یاد کن ، حالا که دیگر نیستم . . ."

 

شاعر این شعر رو پیدا نکردم ولی جوابش رو نوشتم:

 

رَفتی و تَنها یِکی نامه نِوشتی، بَس نَبود

 

آن بَرای این هَمه هِجران و دوری، بَس نَبود

 

من چِگونه کَعبه دِل، خالی اَز یادت کُنَم

 

وَقتی جُز یادِ نِگاهَت، دَر دِلم هیچکَس نَبود

 

لال باد آن زَبانی که بِگویَد، لایقم نیستی

 

تو عَزیزی، لایِقَت این عاشِق بی کَس نَبود

 

تا بَرای این سه بیتَت، پاسُخی دَرخور دَهم

 

عُمر نوح و صَبر اَیوبِ زَمان هَم، بَس نَبود

 

بازنگری

 

تا آفتابی دیگر

تا آفتابی دیگرِ "خسرو گلسرخی" به زبان من

 

چَشم و گوش باز کُن اِی خُفته به خواب غِفلَت

باز کُن قَفَسِ سِهره ایمانَت را

نور بُگشا به دِلِ چَشمِ خیالت اِی دوست

و بدان، لَحظه ها دَر گُذَرَند

و خدا مُنتَظِر اَست

 

 

بیچارگی عشق

 

بی چاره دِلم باز هَوادار تو شُد

 

بی چاره دِلم باز گِرفتار تو شُد

 

بی چارگی یک عُمر به همراه مَن اَست

 

زآن دَم که دِلم مَحو تَماشای تو شُد

 

 

سیب عشق

جوابی در حد وسع به شعر زیبای "سیب" سروده حمید مصدق

 

خَنده و گِریه اَز آغاز بَهانه بوده

پوششی بر دلِ تَنگ عاشق

که صَمیمانه به دُنبال جَوابی بوده

 

قِصۀ سیب جَوابی می خواست

که اَز آن قَندِ لَبانَت بَر خواست

 

مَن به دُنبال جَوابی اَز تو

اینهمه شعر نِوشتم که تو حَتی یِک بار

اَز سَر دِلسوزی

پاسخی بِنویسی

وَ بِگویی که تو هم عاشق هستی

عاشق این بیمار

 

کاش می خواندی زِ پَس این اَشعار

خواهش چَشم تَرم

به وفور آمده اَست دَر شِعرم

که مَن عاشق هَستم

عاشق ناز نِگاه

که من عاشق هَستم

عاشق بی سَر و پا

 

عاشقی سَخت وَلی، با دو دَست خالی

کاش یکبار جَوابی به دِلم می دادی

اینهمه قِصه و شِعر اَز بَرای دِل بود

حَرف ناگفتۀ یک بی دل بود

 

کاش یِکبار مَرا می دیدی

دَر لِباسِ پِسرَک

کاش یِکبار تو دُختَر بودی

عاشقی بی دوز و کَلک

 

کاش یِکبار شعرِ مرا می خواندی

که چِه شیرین سیب اَست

که چِه دِلتَنگ سیب اَست

که چِه عاشق سیب اَست

 

بِشنو این بار صِدای تَپشِ قَلبم را

که بِدور اَز اَشعار

ساده گُفته اَست اینبار

عاشق روی تو اَست

 

 

توبه عشق

 

باز نومید گَشتم، اَز روزگار

سوی رَبّ، روی کَردم اُمیدوار

 

باز، طوفانی دَر دِلم آمد پَدید

شُست و بُرد، غیر از خُدا هَر چِه کِه دید

 

باز بارانی شُد دوباره، چَشمِ مَن

باز روحانی گَشت آن شَب، حال مَن

 

گویآ غَرقِ هِدایت، شُد دِلم

بَندۀ مَخصوصِ طاعَت، شُد دِلم

 

مَست بودم آن شَب، مَستِ بَندگی

تا که آمد، آن هوجومِ بی کَسی

 

ناگهان تَرسی دِلم را، تَسخیر کَرد

حال ناب بَندگی را، زَنجیر کَرد

 

گُفت با مَن، هان، بی آبروی رو سیاه

اِی که کَرده، عُمر و جانش را تَباه

 

تو به چه اُمید داری، دِل خوشی

تو که عُمرت را به بُطلان می کُشی

 

باز بارانی شُد دِلم از دَست خُود

نا اُمید و دِلشکسته، مَست خُود

 

غَرقِ اَشک و ناله بودم، نا اُمید

ناگهان اَز جانبِ حَق، مُژده رِسید

 

آنکه قَصدِ قُربتِ مُولا کُند

کی تو دیدی کَز دَرَش بیرون کُند

 

باز بَرگرد، این دِلم آغوشِ تُوست

آی آدم، این خدا مَخصوصِ تُوست

 

گر به دَرگاهم، توبه و زاری کَرده ای

من گُذشتم از حَقم، هَر چه کَرده ای

 

تا خُدایت رَحمان، بَهرِ بَندِه است

تَرس و نومیدی بِدان، اَز تو جُداست

 

پیشِ مَن یِکسان بُود، بی گناه و توبه کار

توبه کُن جانم، دَست اَز نومیدی بِدار

 

دیده بارانی گَشت، اَز سِرِّ سُخَن

حَق نَظَر کَردِه دوباره سوی مَن

 

باز، شوری دَر دِلم اُفتاد، باز

حَسرت دوری به دِل اُفتاد، باز

 

گریه کَردَم، با دلی اُمیدوار

که رَبَّت بَخشید، آن روزگار

 

مُژده دادم به دِلم، کاِی خوش سِرِشت

نامۀ اَعمالت حَق، اَز نُو نِوشت

 

این تو و این نامۀ خالی بُرو

چون که گُل کاری گُل بِنمایی دِرو

 

 

درد عشق

 

تحت تاثیر "باران که می بارد جدایی درد دارد" سروده مجتبی شریف

 

باران هوایی اَز دِل پُر دَرد دارد

 

دیر آشنا آری جُدایی دَرد دارد

 

آواز را بُردم زِ یاد وقتی که رفتی

 

تکرار آواز، دَر جدایی درد دارد

 

بال و پَرم دادی و یکباره رفتی

 

پرواز هم بی تو، تنهایی درد دارد

 

من گیج و مَدهوشم چِرا یکباره رفتی

 

این گیج مدهوش سینه ای پُر درد دارد

 

آموختی، رفتی، گذشتی از بی قرارت

 

این دِل اُمید وَصل یک نامرد دارد

 

 

عشق نشد

 

سالیان دَر کوفتم عاقبت، دَر وا نشد

 

آن دِل مَغرورِ خامت، عاشق و شیدا نشد

 

کوچه ها گشتم پی اَت را یک به یک، امیدوار

 

حسرتا، حتی نشانی، از دلم پیدا نشد

 

خواب ها دیدم از وِصالت شب به شب، دیوانه وار

 

نیم تعبیری، عاقبت از آنهمه رویا نشد

 

گریه ها کردم شبانه، بی قرار و خسته دل

 

بغض سنگین گلویم، بی حضورت وا نشد

 

درد و دل کردم دمادم، با نسیم بوستان

 

بلبل عشقت دمی هم، همنشین ما نشد

 

روزها کردم نظر، رو به سوی جاده ها

 

مات تصویری ز رویت، بر دل رسوا نشد

 

گفته بودَش دوستی، روزگار درد آخر می شود

 

عمر این ساقی تمام و روزگارش، خوش نشد

 

 

کی می شود بیایی؟

 

پنهان شدی ز دیده، رنگ از رخم پریده

خشکیده آب دیده، کی می شود بیایی؟

 

دل خسته شد ز زاری، از رنج و بی قراری

ای مه وش بهاری، کی می شود بیایی؟

 

شب تنگ از سیاهی، دل تنگ از جدایی

روز وصال باقی، کی می شود بیایی؟

 

خون است دیده ما، عشق است گریه ما

آرامش دل ما، کی می شود بیایی؟

 

جانم به لب رسیده، عشقت به تب کشیده

هان نور جان و دیده، کی می شود بیایی؟

 

ای روح و جان نرگس، سرو روان نرجس

بی روی ماهت هرگز، کی می شود بیایی؟

 

در موسم بهاران، جمع است جمع یاران

ای یار بی قراران، کی می شود بیایی؟

 

میلاد روز عیدت، گشته دوباره فرصت

پایان پذیرد غیبت، کی می شود بیایی؟

 

دل منتظر به راهت، چشم پرتپش به پایت

تا جان کنم فدایت، کی می شود بیایی؟

 

ای منجی هدایت، خشکیده بحر طاقت

کی می شود بیایی؟ کی می شود بیایی؟

 

 

چای عشق

این شعر را تحت تاثیر "چای دغدغه عاشقانه خوبی ست
برای با تو نشستن ..."  سروده ابوالحسن پناهی سرودم.

تقدیم به عاشقان

 

کجایی شعله‌های آتش گرم اهورایــــــــــــــــــــــــــــی

به یادت چای می نوشم، به تنهایــــــــــــــــــــــــــــــی

 

دلم هر لحظه تنگ قند لبهات است، شیریـــــــــــن لب

چه بد تلخ است این قندان، به تنهایــــــــــــــــــــــــــی

 

من و قندان و چای داغ و یادت، این همه تنهـــــــــــا

تو آنجایی و من اینجا در این زندان، به تنهایــــــــــی

 

تو شیرینی شبیه شوکران در کام، شیرینـــــــــــــــــم

شبیه هر شبم زهر است این چایی، به تنهایــــــــــــی

 

بگو با من نگار من چگونه سر کنـــــــــــــــم، با این

شرار آتش عشقت که سوزاندم، به تنهایـــــــــــــــــی

 

سرت گرم و دلت گرم و خیالت تخت، بــــــی غیرت

تصور کن که خوابم می برد به روی تخت، تنهایــــی

 

نمی‌دانم تو گرم شادی و شور کدام عشقی، بی وجدان

ولی اینجا بدون تو فقط گرم است، این چایــــــــــــــی

 

تصور می کنم هرشب کنار من، تو اینجایـــــــــــــــی

تصور می کنم اما، مرتب چای می نوشم به تنهایــــی

 

داستان عٍشق

ضَمیرَم، اَسیر هَوای ٍ تو اَست     دو چَشمَم، اَسیر ٍ نٍگاه تو اَست          

دٍلَم، دَر غَم ٍ دوریت می تَپَد     چو صیدی که دَر دام اُفتاده اَست      

دٍلا، دور شو اَز عشق، کَندَر آن     هٍزاران مَسیح جان داده اَست             

چو باشی چو فَرهاد، کوه کَن     که شیرین، به او دٍل داده اَست          

تو را هَم زٍ او دور می کُنَد     که رَسمَش، جُدایی اُفتاده اَست    

چو باشی چو مَجنون، بی ریا     که نَقشَش، به دٍل اُفتاده اَست          

نَدارد به تو هیچ اٍشتیاق     که دٍل، بَر کَس دیگَری داده اَست  

نه این نیست، رَسم عاشقی     دَر اَفکارَم، غَلَط رُخ داده اَست             

که گُفته، که فَرهاد گَشته جُدا     که دَر کوه تَنها جان داده اَست            

بٍدان او به عٍشقَش رسید     که با کوه دَست داده اَست          

چو شیرین دٍلَش پیش ٍ فَرهاد بود     بَرایش وَصل رُخ داده اَست                    

که گُفته، که مَجنون، شُد تَباه     و لیلی فَریبَش داده اَست                 

بٍدان او، غَرق شادی شُده     چو لیلی سَلامَش داده اَست        

تو هَم، دٍلَم غَرقٍ شادی بُکن     چو ماهی که دَر آب اُفتاده اَست        

گُلَم، بَر دٍلَم، رَحمی بُکن     که بَر دٍل، نَقشَت اُفتاده اَست     

گُمانَم، عاشقَت گَشته اَم     که دَر دٍل تٍکتونیک اُفتاده اَست      

حکایت دیدن رویت

 

مرا از دیدن رویت منع می کنی

می گویی مرا نگاه نکن

مگر نمی دانی:

 

چو ببندم به دلم چشم، بمیرم دَر، دَم 

 تو بیا، تا به وصالت بمیرد، دردم

نای عشق

 

 

امیدم در همه دوران تو بودی            فروغ چشمم از یاران تو بودی

 

تو فکر دیگری بودی و لیکن              قرار و نای من تنها تو بودی

 

لباس عشق

 

کاش می شد با لباس خاکستری        سوی او من فرستم خبری

 

تا بداند حال خراب و  زار مرا           بهر خنده نشکند دل مرا

شرر عشق

 

 

یار من کم کن شرر، سوی من آی         تا کنی از من جدا، درد و غم بی منتهای

 

تنهای عشق

 

 

 

ای همه جان و وجودم، ای خدا        پس چرا تنها مرا، بی کس جدا