قاسم

گفتمش قحطی آب اســــــــــــــــــــــــــــــــت نرو

                                  دلم اندر تب و تاب اســـــــــــــــــــــــــــــت نرو

پر کشید اکبرم و کمر را خم کــــــــــــــــــــــرد

                                 جگر از داغ کباب اســـــــــــــــــــــــــــــــت نرو

قاسمم لطف بکن جامه رزم نپــــــــــــــــــــــوش

                                  این نه خواهش که عتاب اســـــــــــــــــــــت نرو

هی نکن خواهش و زاری، پای بر ارض مکـوب

                                 هی نپرس از دلتنگم، این چه جواب اســـــت نرو

بست بنشین به کنارم، تپش قلبـــــــــــــــــــم باش

                               حکم یک باشد و آن هم که حساب اســـــــــــت نرو

جگرش خون و اشکش ز دو چشم جاری شــــــد

                               بس که گفت و گفتم ماندن صواب اســــــــــت نرو

رفت در گوشه خیمه به دعا دست گشـــــــــــــــود

                               کرد زاری که خدا این چه عذاب اســـــــــــت نرو

باز برگشت کنارم و به چشم برقی داشـــــــــــــت

                              گفتمش خنده نکن حرف حساب اســـــــــــــت نرو

گفت این خطِ پدر، رخصت میدان من اســــــــــــت 

                              که برو جان و دلم حکمِ آداب اســــــــــــــــت نرو