دِلتَنگَم هَنوز، دِلتَنگ
مُحتاجَم هَنوز، مُحتاج
شَب هِنگام که بَر اَفکارَم مُسَلَط می شَوی
آتشی اَز اَعماقِ قَلبَم یَخِ عَقل را ذوب می کُند
و چه غَریبانه جاری می شَوند نَهرهای زُلال دِلتَنگی
صبح های نَبودَنَت
وَقتی چَشم می گُشایَم
دنیا به چَشمَم تیره می شَود، چراکه تَمامِ بودنت
تَنها رویایی بوده اَز جِنسِ تَوَهُم
و باز مُحتاج تَر اَز هَمیشه، این مَنم دِلتَنگِ تو
شَب اَست و دوباره
سُکوت
مَن هَم خاموش می شَوم
هیچ چیز نِمی گویَم
گِلِه هَم نِمی کُنَم
اینبار ساعَتِ کوفته بَر دیوار
هَر ثانیه بانگ دوری سَر می دَهد:
بیا،
او را هَم آرام می کنم
اَما اینبار
قَلبَم با اُلگویی فِرُکتال فَریاد می زَنَد:
بیا،
تو بِگو
آن را چِگونه ساکت کُنَم.
از درخت بید آموختم
تک تک ثانیه ها
سایه ایست کوچک از جنس برگ
زمانی
که ثانیه ها سال شود
سایه ای سرد از جنس فراموشی
خورشیدی فروزان، از جنس عشق را
پنهان می کند
کودکی خردسال می شناسم
که سنش به اندازه فاصله بینمان است
نه پای آمدن دارد
نه توان ماندن
و تنها
یک کار را خوب بلد است
دلتنگی
هرگاه دلتنگ می شود
بهانه تو را میگیرد
و دردناکتر اینکه
من
نه توان به دوش کشیدنش را دارم
نه یارای تن دادن به خواسته های کودکانه اش
این وسط زندگی
جاده ای ست که مرا می خواند
و فقط یک اتنخاب باقی می ماند
رفــــــــــــتن
"مینویسم نامه و روزی از اینجا میروم
با خیال او ولی تنهای تنها میروم
در جوابم شاید او حتی نگوید کیستی
شاید او حتی بگوید لایق من نیستی
مینویسم من که عمری با خیالت زیستم
گاهی از من یاد کن ، حالا که دیگر نیستم . . ."
شاعر این شعر رو پیدا نکردم ولی جوابش رو نوشتم:
رَفتی و تَنها یِکی نامه نِوشتی، بَس نَبود
آن بَرای این هَمه هِجران و دوری، بَس نَبود
من چِگونه کَعبه دِل، خالی اَز یادت کُنَم
وَقتی جُز یادِ نِگاهَت، دَر دِلم هیچکَس نَبود
لال باد آن زَبانی که بِگویَد، لایقم نیستی
تو عَزیزی، لایِقَت این عاشِق بی کَس نَبود
تا بَرای این سه بیتَت، پاسُخی دَرخور دَهم
عُمر نوح و صَبر اَیوبِ زَمان هَم، بَس نَبود
بازنگری
تا آفتابی دیگرِ "خسرو گلسرخی" به زبان من
چَشم و گوش باز کُن اِی خُفته به خواب غِفلَت
باز کُن قَفَسِ سِهره ایمانَت را
نور بُگشا به دِلِ چَشمِ خیالت اِی دوست
و بدان، لَحظه ها دَر گُذَرَند
و خدا مُنتَظِر اَست
بی چاره دِلم باز هَوادار تو شُد
بی چاره دِلم باز گِرفتار تو شُد
بی چارگی یک عُمر به همراه مَن اَست
زآن دَم که دِلم مَحو تَماشای تو شُد
از آن شب که قصه رفتنت را برای ستارگان باز گفتم
تا صبح گریه می کنند
گواهم هم چشمک زدنشان هنگام
پاک کردن اشکشان است
