کودک

غالب تهی کرده از سکوتِ شهــــــــــــــــــــــر

سلولِ انفرادی است این حَبس‌گـــــــــــــــــــــاه

 

ای اَبر، رحمی بکن به حالِ شهـــــــــــــــرِ دل

تنهـــــــــــــــــا به خاطرِ این طفلِ چشم به راه

 

آری تمامِ شهر تــــــــــــــــــــعطیل شده بعدِ تو

نوروز که نیست شبِ تکراریِ این روضـه‌گاه

 

مشکی به تن کرده‌اند حتی معلمانِ عشـــــــــق 

سرمشقِ غم نوشته‌اند بر این تخته سیــــــــــاه

 

جانـــــم، نگاه کن، هنوز امیدوار نشسته است

دستی به چانه زده و چشمش به سویِ مــــــاه

 

 در شهرِ دل به دنبالِ ردِ پایِ دوســـــــــــــت

خم می‌شود نظاره می‌کند حتی درونِ چـــــاه

 

این نیست مرامِ آن آسمــــــــــــــــــان که من

دارم امیــــــــد به بخشش و لطفش از دیرگاه

 

باید رهِ صوفی‌گری بگیرم از دســتِ روزگار

تغییرِ کاربری گرفته دلــــــــــــــــم به خانقاه

 

شاید سحـــــــــــــــر شود شاید دمِ اذانِ صبح

باران عشق بشورد شــــــــــب را زِ شامگاه