معجزه

معجزه، آنقدر ساده است؛

که راحت از کنار آن می‌گذری!

پرده آخر

مه‌لقا شکایت می‌کرد:

خداوندا!

قارون را با گنجش به خاک سپردی؛

پس چرا گنجم را بی من دفن کردی.

و من شکر می‌کردم:

که او هنوز زنده است.

سحر

شاید امشب سحر نشود؛

خدا را چه دیده‌ای!

خواب

میگه: اینهمه از منتظر موندن و تکون نخوردن خسته نشدی؟

میگم: مه‌لقا، تا وقتی تو بیای نه.

پیچکم

پیچکم؛

با پیچ کدام کوچه، پیچیدی!؟

گاهی که دلت می‌گیرد

گاهی که دلت می‌گیرد، صلوات کلیدِ غیبِ آرامش است!

بختک

میگن: یه حالتی هست؛

که تو خواب، آدم هرچی می‌خواد داد بزنه یا تکون بخوره نمی‌تونه!

میگن: خیلی سخته!

خیلی ترسناکه!

میگن: فریادت شنیده نمی‌شه؟!

الان دلم یه عالمه فریاد می‌خواد که نمی‌تونم بزنم؛

بعد اون همه حرفی که زدم و شنیده نشد.

چادر

میگه: هوا سرد شده!

برات چادر مادر بزرگ رو آوردم.

میگم: ممنونم مه‌لقا؛ 

ولی این پایین گرمه، بگیر دور خودت تا سرما نخوری.

دلم طلوع می خواهد

چقدر خوب است.

طلوع خورشید، بعد از یک شب طولانی!

حدیث شریف کسا

حدیث شریف کسا برای امشب

کلیک

دوستت دارم

از "دالِ" دل می‌نویسم و از "واوِ" وقوعِ عشق

"سینِ" سکوت و "تا"یِ تو ای تمامِ عشـــــــــق

 

"تا" یِ تو ای مهربان‌ترین "دارم" و داراییـــم

یعنی که "دوستت دارم" تنها به جرمِ عشـــــــق

 

کودک

در کوچه‌هایِ دلـــــــــــم پرسه می‌زند

یک کودکِ کوچـکِ معصوم و بی‌گناه

 

گویی که گمشدَه است و خسته نیز هم

تنها میانِ اینهمه آدم کوکیِ سیــــــــــاه

احتمال

من از قانون احتمالات چیزی نمی‌دانم؛

ولی،

نوشته‌هایت مرا می‌خواند!

خاطره

میگم: مه‌لقا، اینو از کجا پیدا کردی؟!

میگه: دفتر خاطراتت، همیشه تو دسترس بوده.

میگم: به قول اون بزرگ،

"زیباترین باغچه رو هم که بیل بزنی، حداقل یه کرم توش پیدا میشه"

میگه: من دلم واسه تو تنگ شده، دنبال تو می گردم.

پایان

کاش دیشب را، هیچ پایانی نبود

کاش امشب را، هیچ فردایی نبود

هیچ و کاش و روز و شب با هم شدن

کاش پایانم را، هیچ آغازی نبود!

گلاب

مه‌لقا متشکرم،

خیلی گرمم بود؛ تشنه ی تشنه بودم.

حالا گلاب دیگه چرا قاطیش کردی!

پر رو میشم‌هاااا.

 

درد

نه آنقدر آرامم که به خواب بروم؛

و نه آنقدر شلوغ که فریاد بزنم.

من، همان ریشه ی دردم!

نصیحت

چقدر نصیحتت کنم؛

زبانم مو در آورد.

به دَرَک که دَرک نشوی!

تو خوب باش.

پا بلندی

هرچقدر هم که پا بلندی بکنم؛

باز هم دستم به وصف چشمان تو نمی‌رسد!

شوق نگاه

صدایم نکن!

می‌دانم هم‌کلامی با تو، چقدر لذت‌بخش است؛

اما بگذار، غرق در چشمانت بمیرم.

پچ پچ

بالای سرم نشسته بود؛

آروم قرآن پچ پچ می‌کرد!

چشام رو باز کردم، 

گفتم: مه‌لقا چرا آروم می‌خونی؟

گفت: می‌خواستم از خواب نیوفتی.

و من هنوز خوابم!

سکوت

مه‌لقا اینقدر با چشمان معصومت زل نزن به من،

سکوتت را بشکن و بخند؛

حتی اگر من ساکتم!

چشم بندی

از پشت سر چشمانم را گرفته بود تا حدس بزنم، کیست؛

خدایا می‌شود تا ابد دستانش را بر ندارد،

خسته‌ام از دیدن جهانی که تو را ندارد!

عطر

صد بار راجع به حساسیتم گفته بودم؛

باز عطر خارجی زدی!

مگر نمی‌دانی:

اشکم در می‌آید وقتی می‌خواهی بروی!

+

بیابان

تقویمی تاریک و خاک‌خورده را دیدیم؛

شبیه برهوت!

که با خود زمزمه می‌کرد:

آبانم کجایی؟

بعد از تو، بیــــــــــــــــــــآبانم!

خاک

مه‌لقا صورتم را با دست نوازش می‌کرد و می‌گفت:

چقدر چشمانت را خاک گرفته؛

گفتم:

بیابان، بیابان است بی باران!

دروغگو

باید مخفی کند؛

دروغ‌های رنگینم را.

گاهی بهترین جواب به دروغگو سکوت است!

آرزو

             آخرین آرزویم برایش این بود:

            کاش، هیچوقت نفهمد؛ چقدر دوستش داشته‌ام!

هیچ

کسی را نمی‌شناختم!

که می‌نوشت از "هیچ"؛

بی هیچ توقعی،

و در آخر نصیبش تنها همان: 

"هیچ" شد.

روزمرگی

شـــــــب‌هایِ تاریکِ تکراری،

تکرارِ کــــــابوس‌هایِ تاریک،

تارهایِ تاریـــــــــــکِ تکرار،

و تـــکرار دام سیاه زندگیست؛

روزهـای خود را حتی شده با:

لبخندی جدیــــــــــــــــــــــــد،

مدل مویی جدیـــــــــــــــــــد،

لباسی جدیـــــــــــــــــــــــــد،

مسیری جدیـــــــــــــــــــــــد،

نگاهی جدیــــــــــــــــــــــــد،

متفــــــــــــــــــــــــاوت کنید!

آگاهی

نمی‌دانم؛

شاید تمام نوشته‌ها،

 با نمی‌دانم، شروع می‌شود!

زمانی که می‌دانی، نمی‌دانی.

بغض

من هنوز گیج آن انفجارم،

نه صدایی می‌شنوم؛

نه زمین را زیر پایم حس می‌کنم.

امان از وقتی که بغضی می‌شکند!

توازن

سخت‌ترین توازن دنیا؛

توازن بین قلب و زبان است!

ترافیک

هنوز هم ترافیکش سنگین است؛

خیابان‌های منتهی به تو!

+

معامله

تو تنها معامله‌ای هستی، که با هیچ جور معادله‌ای؛

ضرر نمی‌دهی!

معامله

مـیـشــــه معـاملــه کـــرد!

پنجره

و قاب خالی پنجره،

فقدان تو را در گوش مردم شهر فریاد می‌زند!

مخاطب خاص

تمام خصوصی‌هایم هم می‌دانند؛

مخاطب خاصی ندارم.

به جز تو!

غم

نمناک‌ترین دو حرف دنیا "غم" توست!

 

 

 

ساده

منِ ساده هوایش را داشتم!

نمی‌دانستم این روزها باید زمین را دو دستی چسبید.

وتو

"تو" تنها قطع‌نامه ی صلح من بودی!

ولی "تو" این تنها "تو" را وتو کردی.

گرد عشق

دنبالت نمی‌گردم!

شاید، گرد فراموشی بنشیند؛ روی تمام عاشقانه‌ها.

+

دردِ سر

دوباره دستانم را گره می‌زنم، دور سَرم؛

این سَر دَردها کوچکترین دَردِ سَر رفتن توست!

گمشده

مثلِ کودکی سرگردان،

در میانِ کوچه پس کوچه‌های دلتنگی گم می‌شوم!

وقتی که نیستی.

کودک

من هنوز همان، کودکِ داخلِ کمد هستم؛

لطفاً در نزنید!

ترس

کاش می‌شد، دوباره بترسی!

من برایت آیت الکرسی بخوانم؛

و باز بخندی.

زیاده خواهی

توقع زیادی ندارم!

چهارپایه‌ای کوچک کنج خاطراتت برای من بس است.

لبخند

بین خودمان باشد؛

دلم برای سادگی لبخندهایت تنگ شده!

خسته

خستگی، متعلق مرد است؛

ولی من دیگر مرد خستگی نیستم!

باران

آنقدر، بین زمین و آسمان دلم، فاصله افتاده!

که دیگر، حتی قطره‌ای بر کویر دلم نمی‌بارد.

مقصد

وقتی مقصد یکیست!

ترجیح می‌دهم، از میانه بروم و فراموش شوم؛

تا بمانم و نتوانم فراموش کنم.

ابری

آنقدر آسمانش ابری بود!

که دیگر برق دندان‌هایش دیده نمی‌شد.

سکوت

وقتی سکوت می کنی که:

یا حرفی نداری؛

یا جانی!

جاذبه

  قانون جاذبه را، عشق خلق و                                                      

                سیب کشف و

                                                                  من نوشتم!

جاذبه یعنی "تو"

سکوت

سکوت می‌نویسد!

خودکاری که جوهر امیدش خشک شده.

نام عشق

حروف را هزار بار کنار هم چیدم و دوباره بهم ریختم؛

هیچ واژه‌ای به اندازه نام تو زیبا نیست.

آسمان

چشمانت را گشتم؛ دروغ می‌گویند، همه‌جا آسمان همین رنگ است!

رویا

من آینده و اتفاق‌هایش را در رویاهای کودکیم دیدم!

اما چه سود، که این رویاها در بزرگسالی به سراغم آمدند.

 

برف

یقین دارم؛ 

اگر قرار بود برف، رنگ دیگری داشته باشد.

به خاطر تو آبی بود!

آتش

می شود؛ آتش گرفت، در سوز سرمای زمستان!

وقتی که چشمانت هیزم عشقم باشد.

سقوط

گاهی!

چند پله سقوط چنان ته دلت را خالی می‌کند؛

که با نگاه به انتهای مسیر، سرگیجه می‌گیری.

ولی نترس،

یک پله هم که بالاتر بیایی؛

یک پله نزدیک‌تر شدی!

موجودی

تمام قول و قرارهای شیرینت؛

درست مثل چک پدرم برگشت خورد.

موجودی دلت را چک کن!

برگشت

مهم نیست! کجای راه اشتباهی،

مهم! باور و برگشت است.

 

شکر

بهم می‌گفت شما دیونه‌اید!

تَوَهم دارید؛

کله ملق می زنید،

گرسنگی به خودتون می‌دید،

دور سنگا می‌چرخید،

منم لبخند می‌زدم.

برای بعضی‌ها فقط میشه آرزوی رستگاری کرد، دیگه توضیح دادن فایده نداره!

 

توهم

 

تَوَهُم بود، که تو هَم مرا دوست داری!

خدایی برای همه

چطور است؟ 

عاشقان تو حسود نیستند!

می خواهند، همه را در عشقشان سهیم کنند.

ناله

عجیب است!

ولی،

صدایِ سکوت نمی گذارد، بخوابم؛

اینهمه سکوت فریاد می زند:

خدا.

بغل

سجده ها،

آرامشِ بی پایانی دارند؛

انگار در آغوش خدایی!

لطفاً بخند

زندگی من!
نبینم ناراحت باشی؛
غم که تو چشات جمع بشه،
خنجر میشه میره تو قلب من!
گره لبات رو باز کن؛
دوباره به این خسته دل بخند.
تا شب تارم روشن بشه.

آبرو

پرسیدم؛

آبرو از کجا جمع کنم؟

گفت: نیمه شب رویت را بشور و بر خاک بگذار!