لطفاً بخند
فدای قشنگیات بشم.
اخم که می کنی!
گنجیشک ها ساکت و بی حرکت روی سیم برق خشکشان می زند؛
بخند،
تا پروانه ها دوباره سر از این خیابان های دود گرفته در بیاورند.
غروب می شود!
آبیِ آسمانِ بی انتها،
وقتی سکوت می کنی؛
بلند قهقه بزن،
تا سقف آسمان پر از رنگینکمان شود.
هر قدم که بر بیابان دلم می گذاری،
بوته ای یاس می شود؛
یک چرخ دیگر بزن!
چیزی به گلستان نمانده است.
فدایت بشوم.
تگرگ می شود!
قطره های اشکت،
و من خیس و تنها!
زیر این کولاک جان می دهم.
پیچکی نازک است احساساتم!
و تنها و به گرد قامتِ سروِ تو حلقه زده؛
از خود نرانش،
بخند،
تا شکوفه بزند این ساقه ی نحیف.
شب شد و شب بوها،
هنوز خوابند!
نه،
تو نخندیدی!
شرم دارند تو که ناراحتی خود نمایی کنند؛
بخند،
تا عطرِ نفست بیدارشان کند.
وای چشمان نگرانِ شاپرک را ببین؛
پر از اشک شده!
شاپرک ها طاقت بغض شکوفه را ندارند،
بخند،
تا باز بر گرد سرت به پرواز درآید.
نفسم،
شمع و گل و پروانه و همه کائنات!
دلواپس و نگران تواند؛
آن همه به کنار!
لا اقل برای این دل عاشق بخند.
