نطفه

 

ساده بودم، نمی دانستم؛

عقیم می ماند!

نطفه ی عشقی که تنها در یک دل بسته شود.

 

قبله

 

 نِمی دانِست!

قَبلِ قَلبَش قِبله ای نَداشتَم،

و

بَعد قَلبَم خانه ای نَدارد.

 

شیرین

 

شیرین تَرَین آرِزوها هَم،

بَرایَت دِلِشان قَنج می رَود.

 

نمک

 

شایَد تَرسیدی، فِشارِ خون بِگیرَم؛

اَما نَه،

بِشکَنَد، عشقی که نَمک نَدارَد!

 

بی قرار

 

بی قراری می کرد.

سَرِ جایش بَند نَبود؛

مُدام خودش را به دَر و دیوار می زد.

قلبَش را می گویم.

آرامَش که کردم

"مُرد"

شاید قلب باید بی قرار باشد.

تا زنده باشی!

تا بشود به تو گفت:

"زنده"

 

غریزه

 

بلبلی دارم محبوس در قفس

و از ابتدا تنها

ولی از عشق می خواند!

به گمانم با خدای خویش عشق بازی می کند.

و یا شاید

عشق هم غریزیست!

 

 

نفرت

 

به خاطر نِمی آورَم!

نِفرین بود؛

یا نِفرَت،

شاید هَم نَفَر،

این روزها عجیب بی حواس شُده ام.

واحد شُمارِشَت چه بود؟

 

 

silent

 

روی چمن ها نشسته بودم،

که یه دختر کوچولوی دوست داشتنی،

دوید به سمتم!

دستاش رو پشت سرش گرفت و رو به روم ایستاد؛

(زُل زَد تو چِشمام)

گفتم: سلام :)

سکوت کرد.

گفتم: اسمت چیه؟ ؛)

بازم هم سکوت!

دوباره من: اسمت چیه خانوم خوشگله :)

رفت...!!؟؟

هنوز اون طرف تر داره بازی میکنه!

 

 

ناعادلانه

 

تمام هِمتَم را 

جَمع کردَم که قبل از اینکه بیایی بِبَخشَمَت؛

نَتوانستم.

 

ولی نمی دانم چه شد، 

چون تو را دیدم 

بی اختیار گفتم:

"ببخشید"

 

حتی دلم هم طرف تو ایستاده!؟

 

خورشید عشق

 

بعضی وقتها دلت واسه کسی تنگ میشه که اصلاً نَدیدیش!

یا اَگرم دیدیش

چیزی اَزش تو خاطرِت نیست

و فقط یه سِری تعریف،

یه سِری نِشونه 

اَزش بَرات مونده؛

که با تکرارشون دلتنگِش می شی!

اِینا، خورشیدهای عشقند.

که هنوز اَنوارِ عشقشون داره می تابه

حتی از راه دور!

 

 

تلخ و داغ

 

سفارشم تلخ بود، اسپرسو

ولی سخته که بگم کدومش تلخ تره

غم بی تو بودن یا قهوه سرد شده

اما می دانم لب فنجان سوخت

زمانی که از لبم کام گرفت

تب عشقت هر روز شعله ورتر میشه!

 

 

نمی دانی

خط خطی هایی در پاسخ به شعر "پشیمانی"

سروده ی علی اصغر اقتداری

کلیک

 

هر روز می آیم به دیدارت، آرامَم و پنهان، نمـــــــــــــی دانی

خالیست جایت در کنار من، از وقتی رفته ای، نمــــــــی دانی

 

از باد می پرسم از احوالت، از رنگ رخسار و از آن خالــت

از یار نو از مرد در فالت، بیمارتم عشقم نمــــــــــــــــی دانی

 

تنها نشان مانده در دستم، که با وجودم حافظش هستـــــــــــــم

رفتی و من، دل را به او بستم، یک حلقه ی زرین نمـــی دانی

 

با خنده دورم می کنی از خود، با گریه داری مجلســی با خود

اینگونه کردی از خودم بی خود، واله و سرگردان نمــــی دانی

 

از مرگ می گویی پریشانی، از عشق می جویی پشیمانـــــــی

از یأس و درد امروز فراوانی، عاشقتم عشقم نمــــــــــی دانی

 

بازنگری

 

زعفران

 

زَعفِران هَم، چای یادَت را شیرین نِمی کُنَد؛

 

هَمچِنان لَب سوز و دَرد پهلوست!

 

سقوط

 

فرمان نَبُرد و به اینجا هبوط کرد

 

دَرد اَست به خاطر سیبی سقوط کرد

 

اِمروز دَردِ دِگَری دارَد اِین دِلم

 

ایران، طَیاره اَش دوباره سقوط کرد

 

روحشان شاد و غریق رحمت

دلتنگ تنها

باید یکبار دگر، با خودم بنشینم     حرف دل با تو بگویم
از دلی که تنهاست
 و بپرسم 
که چرا تنهایی
که چرا دلتنگی
مگر این ابر سپید     مگر آن خنده ی ناز، که به لب های دلم می رقصید
حاصل عشق تو نیست
پس چرا تنهایی
پس چرا دلتنگی
من که دل پای دلت می دادم     من که هر روز، ز رویت، بوسه ی عشق چیدم
تو چرا خاموشی
تو چرا دلتنگی
دِلَکَم غصه ی بی داد زمان را ول کن     قصه ی غصه تلخِ دو جهان را ول کن
اندکی حتی کم
خنده ای بر دل کن
دِلَکَم شب سیاه است آری     عالم از جنگ تباه است آری
تو چرا دلتنگی
تو چرا می ترسی
تو که روشن به امید دلِ عشاق هستی     تو که صلحی به صلاح همه آفاق هستی
پس چرا تنهایی
پس چرا دلتنگی
تو که یک یار، به عالم داری
که تمام عالم، عاشق خنده ی اوست     که دل هر عاشق، بنده ی بنده ی اوست
تو که یک یار به عالم داری
که تمام گل ها، خوشگل از خنده ی اوست
آن، همان یار که ماهی به دلِ شب ها داد     آن، همان دوست که راهی به دلِ صحرا داد
در میان تو او فاصله ای نیست بیا
او همان است که عشق را به همه دنیا داد
خنده ی ناز شقایق به دل دشت از اوست     گریه ی پر تپش چشم هر عاشق از اوست
تو که خود غرق در آن یار هستی     تو که عهد دل خود را به دلِ او بستی
پس چرا ناراحت
پس چرا دلتنگی
او به دنبال نگاه هست، برو     او ندا داد، هرکه خواهد بیاید، برو
دل و دلتنگی را
به نگاهش ببخش
او تو را می خواهد، خنده بر لب، برو 

آیا خداوند برای عاشقش کافی نیست؟

زمر 36

آغوش تنگ

 

گاهی دلتنگی را دوست دارم

زیرا دلم، تنها زندانیش را تنگ تر در آغوش می گیرد 

 

 

قِصه ی قاصِدَک

 

قِصه ی قاصِدَک

 

غُصِه ی اَشک هایست

 

که به قَصدِ قَصرِعشق قاصِدی اِختیار، 

 

و اَز تَقصیر عشق با او دَردِ دِل کَرده اَند؛

 

تا به مَقصود، قِصه ی غُصه شان را بِرساند.

 

 

قاصِدَک پیغامبر عشق اَست.

 

 

 

غُربتِ قَریب

 

غُربتِ قَریبِ تَنهایی

 

هنگامی که فاصله ها قَریب و یاران غَریبه اَند.

 

 

نام او

 

باشکوهترین آرایش ادبی، واج آراییِ نام توست. 

 

 

اثر عشق

 

عشق

 

ویران نمی کند!

 

جان میدهد!

ایراد از دل است!

که آبادش،

ویران کننده ی جان است.

 

 

مسیر عشق

 

گاهی باید بازگشت

حتی اگر مسیر را درست رفته باشی

و اینبار آهسته تر 

از مسیر درست لذت برد

 

براستی می شود درستی مسیر را بیمه کرد؟

 

 

مادر عشق

 

می نویسد از عشق

بخوان

 

عشق

 

 

طعم عشق

 

عشق

 

طعم گَسی دارد

 

که به تلخی می زند.

 

فهم عشق

 

جالبه

 

هرچی بیشتر میگذره

 

بیشتر می فهمم 

 

"نمی دونم"

 

آه عشق

رفت

نرفتم

ماندم

رفت

نرفتند 

ماندند

نه خود رفتم تا ترکشان کرده باشم

نه آنان را رها کردم که بروند و تنهایم بگذارند

 

امیدم به فرصت بعدیست

شاید تا آن زمان

آنقدر مرد شده باشم 

که یا راهی شوم

یا راهیشان کنم

عشق ساده

     

          شاید گاهی باید ساده گفت، ساده نوشت:

 

                          دوستـت دارم

 

سوگ عشق

 

سخت است

عاشق بودن و از عشق ننوشتن

سخت است

دلتنگ بودن و با اشک وضو نگرفتن

سخت است

پدر بودن و لبخند فرزند را ندیدن

سخت است

شاهد بودن و سخن به میان نیاوردن

سخت است 

سوختن و فریاد نزدن

این روزها

از گوشه و کنار فریادها و ضجه هایی می شنوم

که هیچ گوشی طاقت شنیدنش را ندارد

غربت ها و بی کسی هایی می بینم

که بند دل هر سنگ دلی را پاره می کند

سخت است

از غزه با خبر شدن و آرام ماندن

اللهم عجل لولیک الفرج

 

 

دلتنگ عشق

 

دِلتَنگَم هَنوز، دِلتَنگ

 

مُحتاجَم هَنوز، مُحتاج

 

شَب هِنگام که بَر اَفکارَم مُسَلَط می شَوی

 

آتشی اَز اَعماقِ قَلبَم  یَخِ عَقل را ذوب می کُند

 

و چه غَریبانه جاری می شَوند نَهرهای زُلال دِلتَنگی

 

صبح های نَبودَنَت 

 

وَقتی چَشم می گُشایَم

 

دنیا به چَشمَم تیره می شَود، چراکه تَمامِ بودنت

 

تَنها رویایی بوده اَز جِنسِ تَوَهُم

 

و باز مُحتاج تَر اَز هَمیشه، این مَنم دِلتَنگِ تو

 

 

 

 

اندازه عشق

 

بعضی از کوچکی تنها هستند و

 

 

بعضی به خاطر بزرگی

 

 

هیچگاه کسی پای دردِ دِل آسمان نَنِشَسته

 

 

هیچگاه کسی فریاد غربت دریا را نَشِنیده

 

 

زمین هم از تنهایی گریه می کند

 

 

من خودم لرزیدن شانه هایش را هنگام گریه دیده ام

 

 

این بی خبران می گویند "زلزله"

 

 

بزرگ که باشی تنها تَری

 

 

 

سکوت عشق

 

شَب اَست و دوباره 

 

سُکوت

 

مَن هَم خاموش می شَوم

 

هیچ چیز نِمی گویَم

 

گِلِه هَم نِمی کُنَم

 

اینبار ساعَتِ کوفته بَر دیوار

 

هَر ثانیه بانگ دوری سَر می دَهد:

 

بیا، 

 

او را هَم آرام می کنم

 

اَما اینبار

 

قَلبَم با اُلگویی فِرُکتال فَریاد می زَنَد:

 

بیا،

 

تو بِگو

 

آن را چِگونه ساکت کُنَم.

 

 

درس عشق

 

از درخت بید آموختم

 

تک تک ثانیه ها

 

سایه ایست کوچک از جنس برگ

 

زمانی

 

که ثانیه ها سال شود

 

سایه ای سرد از جنس فراموشی

 

خورشیدی فروزان، از جنس عشق را

 

پنهان می کند

 

 

 

love lost

 

whoever whom you lost

 

Is lost

 

 

کودک عشق

 

کودکی خردسال می شناسم

که سنش به اندازه فاصله بینمان است

نه پای آمدن دارد

نه توان ماندن

و تنها

یک کار را خوب بلد است

دلتنگی

هرگاه دلتنگ می شود

بهانه تو را میگیرد

و دردناکتر اینکه

من

نه توان به دوش کشیدنش را دارم

نه یارای تن دادن به خواسته های کودکانه اش

این وسط زندگی

جاده ای ست که مرا می خواند

 

و فقط یک اتنخاب باقی می ماند

 

رفــــــــــــتن

 

 

عشق بس

 

"مینویسم نامه و روزی از اینجا میروم

 

با خیال او ولی تنهای تنها میروم

 

در جوابم شاید او حتی نگوید کیستی

 

شاید او حتی بگوید لایق من نیستی

 

مینویسم من که عمری با خیالت زیستم

 

گاهی از من یاد کن ، حالا که دیگر نیستم . . ."

 

شاعر این شعر رو پیدا نکردم ولی جوابش رو نوشتم:

 

رَفتی و تَنها یِکی نامه نِوشتی، بَس نَبود

 

آن بَرای این هَمه هِجران و دوری، بَس نَبود

 

من چِگونه کَعبه دِل، خالی اَز یادت کُنَم

 

وَقتی جُز یادِ نِگاهَت، دَر دِلم هیچکَس نَبود

 

لال باد آن زَبانی که بِگویَد، لایقم نیستی

 

تو عَزیزی، لایِقَت این عاشِق بی کَس نَبود

 

تا بَرای این سه بیتَت، پاسُخی دَرخور دَهم

 

عُمر نوح و صَبر اَیوبِ زَمان هَم، بَس نَبود

 

بازنگری

 

تا آفتابی دیگر

تا آفتابی دیگرِ "خسرو گلسرخی" به زبان من

 

چَشم و گوش باز کُن اِی خُفته به خواب غِفلَت

باز کُن قَفَسِ سِهره ایمانَت را

نور بُگشا به دِلِ چَشمِ خیالت اِی دوست

و بدان، لَحظه ها دَر گُذَرَند

و خدا مُنتَظِر اَست

 

 

بیچارگی عشق

 

بی چاره دِلم باز هَوادار تو شُد

 

بی چاره دِلم باز گِرفتار تو شُد

 

بی چارگی یک عُمر به همراه مَن اَست

 

زآن دَم که دِلم مَحو تَماشای تو شُد

 

 

چشمک عشق

 

از آن شب که قصه رفتنت را برای ستارگان باز گفتم

 

تا صبح گریه می کنند

 

گواهم هم چشمک  زدنشان هنگام 

 

پاک کردن اشکشان است

 

 

انار عشق

 

گفته بودی زمانی که گلنارها برویند باز می گردی

 

تو را چه شد

 

که از آن وعده

 

ده بار فصل چیدن انار شد و

 

باز نگشتی

 

 

سیب عشق

جوابی در حد وسع به شعر زیبای "سیب" سروده حمید مصدق

 

خَنده و گِریه اَز آغاز بَهانه بوده

پوششی بر دلِ تَنگ عاشق

که صَمیمانه به دُنبال جَوابی بوده

 

قِصۀ سیب جَوابی می خواست

که اَز آن قَندِ لَبانَت بَر خواست

 

مَن به دُنبال جَوابی اَز تو

اینهمه شعر نِوشتم که تو حَتی یِک بار

اَز سَر دِلسوزی

پاسخی بِنویسی

وَ بِگویی که تو هم عاشق هستی

عاشق این بیمار

 

کاش می خواندی زِ پَس این اَشعار

خواهش چَشم تَرم

به وفور آمده اَست دَر شِعرم

که مَن عاشق هَستم

عاشق ناز نِگاه

که من عاشق هَستم

عاشق بی سَر و پا

 

عاشقی سَخت وَلی، با دو دَست خالی

کاش یکبار جَوابی به دِلم می دادی

اینهمه قِصه و شِعر اَز بَرای دِل بود

حَرف ناگفتۀ یک بی دل بود

 

کاش یِکبار مَرا می دیدی

دَر لِباسِ پِسرَک

کاش یِکبار تو دُختَر بودی

عاشقی بی دوز و کَلک

 

کاش یِکبار شعرِ مرا می خواندی

که چِه شیرین سیب اَست

که چِه دِلتَنگ سیب اَست

که چِه عاشق سیب اَست

 

بِشنو این بار صِدای تَپشِ قَلبم را

که بِدور اَز اَشعار

ساده گُفته اَست اینبار

عاشق روی تو اَست

 

 

توبه عشق

 

باز نومید گَشتم، اَز روزگار

سوی رَبّ، روی کَردم اُمیدوار

 

باز، طوفانی دَر دِلم آمد پَدید

شُست و بُرد، غیر از خُدا هَر چِه کِه دید

 

باز بارانی شُد دوباره، چَشمِ مَن

باز روحانی گَشت آن شَب، حال مَن

 

گویآ غَرقِ هِدایت، شُد دِلم

بَندۀ مَخصوصِ طاعَت، شُد دِلم

 

مَست بودم آن شَب، مَستِ بَندگی

تا که آمد، آن هوجومِ بی کَسی

 

ناگهان تَرسی دِلم را، تَسخیر کَرد

حال ناب بَندگی را، زَنجیر کَرد

 

گُفت با مَن، هان، بی آبروی رو سیاه

اِی که کَرده، عُمر و جانش را تَباه

 

تو به چه اُمید داری، دِل خوشی

تو که عُمرت را به بُطلان می کُشی

 

باز بارانی شُد دِلم از دَست خُود

نا اُمید و دِلشکسته، مَست خُود

 

غَرقِ اَشک و ناله بودم، نا اُمید

ناگهان اَز جانبِ حَق، مُژده رِسید

 

آنکه قَصدِ قُربتِ مُولا کُند

کی تو دیدی کَز دَرَش بیرون کُند

 

باز بَرگرد، این دِلم آغوشِ تُوست

آی آدم، این خدا مَخصوصِ تُوست

 

گر به دَرگاهم، توبه و زاری کَرده ای

من گُذشتم از حَقم، هَر چه کَرده ای

 

تا خُدایت رَحمان، بَهرِ بَندِه است

تَرس و نومیدی بِدان، اَز تو جُداست

 

پیشِ مَن یِکسان بُود، بی گناه و توبه کار

توبه کُن جانم، دَست اَز نومیدی بِدار

 

دیده بارانی گَشت، اَز سِرِّ سُخَن

حَق نَظَر کَردِه دوباره سوی مَن

 

باز، شوری دَر دِلم اُفتاد، باز

حَسرت دوری به دِل اُفتاد، باز

 

گریه کَردَم، با دلی اُمیدوار

که رَبَّت بَخشید، آن روزگار

 

مُژده دادم به دِلم، کاِی خوش سِرِشت

نامۀ اَعمالت حَق، اَز نُو نِوشت

 

این تو و این نامۀ خالی بُرو

چون که گُل کاری گُل بِنمایی دِرو

 

 

درد عشق

 

تحت تاثیر "باران که می بارد جدایی درد دارد" سروده مجتبی شریف

 

باران هوایی اَز دِل پُر دَرد دارد

 

دیر آشنا آری جُدایی دَرد دارد

 

آواز را بُردم زِ یاد وقتی که رفتی

 

تکرار آواز، دَر جدایی درد دارد

 

بال و پَرم دادی و یکباره رفتی

 

پرواز هم بی تو، تنهایی درد دارد

 

من گیج و مَدهوشم چِرا یکباره رفتی

 

این گیج مدهوش سینه ای پُر درد دارد

 

آموختی، رفتی، گذشتی از بی قرارت

 

این دِل اُمید وَصل یک نامرد دارد

 

 

عشق نشد

 

سالیان دَر کوفتم عاقبت، دَر وا نشد

 

آن دِل مَغرورِ خامت، عاشق و شیدا نشد

 

کوچه ها گشتم پی اَت را یک به یک، امیدوار

 

حسرتا، حتی نشانی، از دلم پیدا نشد

 

خواب ها دیدم از وِصالت شب به شب، دیوانه وار

 

نیم تعبیری، عاقبت از آنهمه رویا نشد

 

گریه ها کردم شبانه، بی قرار و خسته دل

 

بغض سنگین گلویم، بی حضورت وا نشد

 

درد و دل کردم دمادم، با نسیم بوستان

 

بلبل عشقت دمی هم، همنشین ما نشد

 

روزها کردم نظر، رو به سوی جاده ها

 

مات تصویری ز رویت، بر دل رسوا نشد

 

گفته بودَش دوستی، روزگار درد آخر می شود

 

عمر این ساقی تمام و روزگارش، خوش نشد

 

 

به سلامت عشق

 

دست تکان دادم

گفتی به سلامت

و دلگیر شدم وقتی

به جای خودت جانشین انتخاب کردی

و مرا به سلامت سپردی

سلامت جانشین خوبی نبود

چون 

از زمانی که رفتی 

او هم از کنارم پر کشید

 

 

زمان عشق

 

فراموش می کنم

گذر زمان را

وقتی 

نگاه مهربان تو در خاطرم خانه می کند

 

 

شادی عشق

 

اونی که دیدارش باعث شادی و لذت منه

از دوری من لذت میبره

 

شادیم فدای لذتت

 

کاش عشق

 

کاش شروع نمی شد

سلامی که به لبخند ختم شد

کاش فرو افتاده بود

نگاهی که تو را عاشقانه دید

کاش بسته می ماند

لبی که با عشق تو باز شد

کاش کر می شد

گوشی که محبتت را شنید

کاش فرو نمی ریخت

غروری که با عشق لگد مال شد

کاش باور می کرد

دلی که فراموش شده بود

 

"رابطه ای که یکطرفه است،

یکطرفه است"

 

و من اینجا از نو شروع می کنم

با سلامی دوباره

با چشمی باز

با لبی غزل خوان

با گوشی شنوا

با غروری عاشق

دوستت دارم

به گمانم

هنوز دلم باور نکرده

 

"رابطه ای که یکطرفه است،

یکطرفه است"

 

 

کی می شود بیایی؟

 

پنهان شدی ز دیده، رنگ از رخم پریده

خشکیده آب دیده، کی می شود بیایی؟

 

دل خسته شد ز زاری، از رنج و بی قراری

ای مه وش بهاری، کی می شود بیایی؟

 

شب تنگ از سیاهی، دل تنگ از جدایی

روز وصال باقی، کی می شود بیایی؟

 

خون است دیده ما، عشق است گریه ما

آرامش دل ما، کی می شود بیایی؟

 

جانم به لب رسیده، عشقت به تب کشیده

هان نور جان و دیده، کی می شود بیایی؟

 

ای روح و جان نرگس، سرو روان نرجس

بی روی ماهت هرگز، کی می شود بیایی؟

 

در موسم بهاران، جمع است جمع یاران

ای یار بی قراران، کی می شود بیایی؟

 

میلاد روز عیدت، گشته دوباره فرصت

پایان پذیرد غیبت، کی می شود بیایی؟

 

دل منتظر به راهت، چشم پرتپش به پایت

تا جان کنم فدایت، کی می شود بیایی؟

 

ای منجی هدایت، خشکیده بحر طاقت

کی می شود بیایی؟ کی می شود بیایی؟

 

 

مترسک عشق

 

مرا ساختند تا تو را بترسانم

مرا ساختند تا تو را دور کنم

ولی من عاشقت شدم

کشاورز نمیدانست مترسک قلب نمی خواهد

بیچاره کشاورزی که مترسکش

عاشق پرندگان باشد

 

 

راه عشق

 

برای نشان دادن عشقتان

 

نیاز نیست

نظم عالم را بهم بزنید

 

نیاز نیست

آسمان را بشکافید

نیاز نیست

نیست را هست کنید

 

فقط کافیست

خود مهربان همیشگیتان باشید

 

عشق

یک لبخند ساده

یک سلام از ته دل

یک نوازش بی پیرایه است

 

عشق یعنی بودن

 

 

وسوسه عشق

 

به هر خواسته ای که نباید جواب داد

یکبار آدم

به حرف شیطان اعتماد کرد

نتیجه اش یه جهان انسان سر در گم در دنیاست

 

 

پنج عشق

 

خوشبختی به معنی راحتی و آسودگی نیست

 

خوشبختی یعنی یه پنج وارونه که برات بتپه

و چقدر پنج داریم که یکیش وارونه نیست

راستی تا حالا فکر کردین 

اگه همه چی بر عکس می شد 

چی می شد 

رفتنت برگشتن می شد

تنفرت عشق می شد

و این دوری طولانی

یه پنج وارونه بزرگ بزرگ می شد

 

 

بخشش عشق

 

 

بخشیدمت

ولی فراموشت نمی کنم

تا دوباره خام دروغ های کسی نشوم

 

 

قصه عشق

 

قصه ما و خدا قصه ی عشقه

خدا می خواد بریم طرفش

بهمون یه چیز رو نشون میده

که متوجه خودش بشیم

درست مثل وقتی که ما

به یه بچه شکلات نشون می دیم

که بیاد بغلمون

هدف ما بغل کردن بچه اس

هدف خدا هم همینه

ولی ما خدا رو نمی بینیم

و فقط فکرمون فقط دنبال شکلاته!!!!!

 

گاهی وقتا شکلات رو به بچه می دیم

اونم می دوه و میره

 

بچه ها دنبال شکلاتن عشق رو نمی فهمن

 

گاهی هم خدا دلتنگه

شکلاتی که نشون داده نمیده

 

میریم پیشش گریه می کنیم

شکلات میخوایم

ولی اون ما رو میخواد

شکلات نمیده

میترسه که یه وقت نریم

دوست داره بمونیم پیشش

 

خدااااا

 

من دیگه شکلات نمی خوام

 

این معنیش این نیست که شکلات رو دوست ندارم

نه!

یعنی شکلات رو بدون تو نمی خوام

 

دوست دارم تو بغلت باشم

حالا اگه شکلات هم تو دستم باشه

اعتراض نمی کنم

 

وای که بغلت چقدر گرم و نرم و شیرینه

 

 

روح عشق

 

چگونه تاب آورم رفتنت را

در هجوم بی رحمی ها و بی وفایی ها

 

تو خود از مهربانی ها گفتی

تو خود رهنمای ما شدی

تو به ما درس وفا داری و یکدلی دادی

 

چگونه راضی به ترکمان شدی

چگونه تنهایمان گذاشتی

 

دلتنگ لبخند ملیح و سخنان ساده ات هستم

همانان که تا عمق وجود اثر داشت و

روح خواب و غفلت زده مان را به وجد می آورد

 

بعد از تو دوباره همه خوابیدند

و اندک مردان روزگار هم

ساکت شدند

 

چقدر بی تو تنهاییم

 

و ما تنها

درسکوت

و انتظار

به سوگ می نشینیم

 

تا بیاید آنکه تو می گفتی

 

 

باران عشق

 

این روزها

آسمان هم مثل من

دل نازک شده

کمتر با بغض به آسمان نگاه کن

 

 

گذشت عشق

 

هر چیزی که کهنه میشه از رنگ و رو میره

الا عشــــــــــــــق

که هر روز و هر روز 

سرختر و سبزتر از قبل میشه

سرختر چون

دل رو خون می کنه

و سبزتر چون

تو دلت ریشه میزنه و رشد میکنه

 

 

قول عشق

 

آنقدر که پای دروغ هایم ایستادم

تو پای قولهایت نماندی

 

فرق عشق

 

 

بعضیا هم ادای عاشقا رو در میارن

وقتی حوصلشون سر میره

 

 

عشق چیست؟

 

عشق برق دندانت بود

وقتی پرده لبانت کنار رفت

عشق لبخند صمیمی دلدار است

عشق آبشار زلال چشمم بود

وقتی آخرین گام رفتن را برداشتی

عشق اشک عاشق چشم به راه است

 

 

جستوجوی عشق

 

تمام جغرافیای عشق را

به دنبالت گشته ام

از شرقی ترین ستاره

تا غربی ترین کویر

به دنبال برق نگاهت

یا رد پای کلامت

این روزها

درد دلم را با باد می گویم

 
چون بوی تو را با خود دارد

من اینجا هر شب باران می شوم

و کوچه ها را می شویم

برگرد بهار آمد فقط جای تو خالیست

 

رنج عشق

 

به جایی رسیده ام که

آرزوی برگشتن روزهای سخت را دارم

تمام زندگیم را تاریکی رفتنت پر کرده

برگرد و دوباره روزهایم را سخت کن

 

نگاه عشق

 

به گمانم ویرانه های دلم

 

تنها مأوای مرغ شوم نگاهت بود

 

نقاشی عشق

 

دستم می لرزد

 
وقتی به چشمانت فکر می کنم

چشمانی که نگاهشان را همیشه از من دریغ کردی

و لبخندی که هیچگاه برای من نبود

و باز خط تیره ای می کشم به نشان فاصله ها

 

 

وفای عشق

 

نمی دونم به خاطر عجله اس

 

یا از رو بی مهریه

 

کاش قبل یه تصمیم به آخرش فکر کنیم

 

گفتی، شعر خوندم

 

لبخند زدی، خندیم

 

قول دادی، قسم خوردم

 

اما حالا که رفتی

 

اینو بدون من نمیرم، می میرم

 

من پای گریه هام هم می مونم 

 

 

 

چای عشق

این شعر را تحت تاثیر "چای دغدغه عاشقانه خوبی ست
برای با تو نشستن ..."  سروده ابوالحسن پناهی سرودم.

تقدیم به عاشقان

 

کجایی شعله‌های آتش گرم اهورایــــــــــــــــــــــــــــی

به یادت چای می نوشم، به تنهایــــــــــــــــــــــــــــــی

 

دلم هر لحظه تنگ قند لبهات است، شیریـــــــــــن لب

چه بد تلخ است این قندان، به تنهایــــــــــــــــــــــــــی

 

من و قندان و چای داغ و یادت، این همه تنهـــــــــــا

تو آنجایی و من اینجا در این زندان، به تنهایــــــــــی

 

تو شیرینی شبیه شوکران در کام، شیرینـــــــــــــــــم

شبیه هر شبم زهر است این چایی، به تنهایــــــــــــی

 

بگو با من نگار من چگونه سر کنـــــــــــــــم، با این

شرار آتش عشقت که سوزاندم، به تنهایـــــــــــــــــی

 

سرت گرم و دلت گرم و خیالت تخت، بــــــی غیرت

تصور کن که خوابم می برد به روی تخت، تنهایــــی

 

نمی‌دانم تو گرم شادی و شور کدام عشقی، بی وجدان

ولی اینجا بدون تو فقط گرم است، این چایــــــــــــــی

 

تصور می کنم هرشب کنار من، تو اینجایـــــــــــــــی

تصور می کنم اما، مرتب چای می نوشم به تنهایــــی

 

گفت و گوی عشق

 J:       آخه شما چرا اینجوری فکر می‌کنید،

کی دیگه می­ خواید متوجه بشید.

 

K :       امکان نداره!

 

L :       آره، امکان نداره!

 

J:        چی؟ چی امکان نداره؟

 

K :       مگه میشه، همش الکی باشه!؟

 

L :       نه نمیشه، حتما یه چیزی شده!.

 

J:        نه! نه! نه! همش دارید اشتباه می‌کنید.

اشتباه پشت اشتباه.!

 

K :       آخه حرف زدنش، نگاه کردنش، سلام کردنش،

 همه رفتاراش با بقیه فرق داشت.!!

 

L :       آره، لحن صداش، برق چشماش، نوع نگاش،

همه چیزش با بقیه فرق داشت!!!.

 

J:        چرا عادت نمی­کنید، چرا متوجه نمی­شید؟

 آدما همه با هم فرق می­کنن،

صدا و نگاه متفاوت که دلیل نمی­شه!!.

 

K :       به چی عادت کنیم؟؟؟

 

L :       در مورد کدوم تفاوت بین آدما صحبت می­کنی؟

به چی عادت کنیم؟؟

 

J:        باید عادت کنید به کم محلی های یک دفعه­ای،

به نگاه­های سنگین یه هویی،

به فراموشی­ها و به آشنایی­های زود گذر.

باید عادت کنید؛ آدما با دنیای اطرافشون شوخی دارن،

با هم دیگه از پشت نقاب صحبت می­کنن،

رفتارها و محبتاشون همه نقش بازی کردنه!

اینقدر نقش بازی می­کنن،

اینقدر دروغ می­گن که همه عادت می­کنن؛ 

همه شونن می­دونن همه شون عادت کردن

ولی شما هنوز متوجه نشدین هنوز عادت نکردین؛

چند بار دیگه باید به چشم خودتون ببینید تا باور کنید،

چند نفر دیگه باید باهاتون بازی کنن تا متوجه بشین؟؟؟؟

آخه تا کی؟؟ کی دیگه می­خواین عادت کنید؟؟؟

 

K :       بسه دیگه نگو!!

 

L :       نگو دنیامون رو خراب نکن..

 

J:        من نگم همه چیز درست میشه؟

باشه، نمی­گم،

 ولی یه چیز یادتون باشه! دنیاتون رو به زبون نیارید،

بذارید تو دلتون بمونه،

به محض اینکه دنیاتون رو به زبون آوردید،

با چهره واقعی دنیای اطرافتون روبه رو می­شید

و همه اون دنیای قشنگ تو ذهنتون رو سرتون آوار میشه،

از من به شما نصیحت: سکوت کنید، عادت کنید،

همیشه یادتون باشه آدما شبیه هم ­اند.

 

K :       ولی...

 

L :       ولی اون برا ما با بقیه فرق داشت!!!!!

 

J:        می­بینی خودتم نمی­گی فرق داره می­گی فرق داشت،

از وقتی با خود واقعی اون روبه ­رو شدی 

خودتم فهمیدی با بقیه فرق نداره،

بازم می­گم سکوت کنید، عادت کنید.

ولی شما مثل بقیه نباشید.

ساکت باشید و به رفتاراشون عادت کنید.

من شما رو دارم که بقیه ندارن. 

سکوت کنید، عادت کنید.

 

 

خدای عشق

 

 

مَن طَلَبنی وَجَدَنی، و مَن وَجَدَنی عَرَفَنی، 

 

و مَن عَرَفَنی أحبَّنی و مَن أحَبَّنی عَشِقَنی، 

 

و مَن عَشِقَنی عَشِقْتُه، و مَن عَشِقْتُه قَتَلتُه، 

 

و مَن قَتَلتُه فَعَلَیَّ دِیَتُهُ، و مَن عَلَیَّ دِیَتُهُ فَأنَا دِیَتُهُ

 

 

الله

رفیق عشق

 

چشمم به در خشک شد و 

 

نیامدی...!

 

روزگار عشق

 

در عجبم از بازی روزگار

این ایام

روزم شب شده و شبم روز

 

 و با اینکه با تمام تلاش می دوم

از مقصد دورتر می شوم

 

مسئولیت تمام ناکامی ها و 

کم کاری هایم را به زمانه نسبت میدهم

 

درحالی که

مشکل از خودم است

 

حال صدای روزگار را می شنوم

که می گویید:

 

در عجبم از تو که 

بی کار نشسته ای  

و از من شکایت می کنی!!!

 

 

عشق سحر گاهی

سلام

 

سلامی از جنس آرامش سحرگاهان

همان زمانی که منتظرم هستی

 

آه فقط خدا می داند که چه لذتی دارد

وقتی کسی را داری که منتظر توست

 

و دوباره سحر شد

و دل شور تو را دارد

 

و من

باز آهسته به سراغت می آیم

 

و برایت می نویسم

دوستت دارم