جان جانان
«تو را جانم صــــــــــــــــدا کردم
ولیکن برتر از جانـــــــــــــــــی»
به چشمت، خیره می گشتــــــــــم
پس پرده، به پنهانــــــــــــــــــــی
که چشمت، چشمه ی درد اســـت
ولیکن باز درمانــــــــــــــــــــــی
و من مغــــــــــــــروق در دردم
از آن مژگان طولانــــــــــــــــی
لبت سرخ و تماشایـــــــــــــــــی
و چشمــــــــــــــــــــم ابر بارانی
منــــــــــــــــم یعقوب و دورم از
نگین سرخ کنعانــــــــــــــــــــی
بگفتم با خودم شایــــــــــــــــــــد
سر خامــــــــــی و نادانــــــــــی
فراموشـــــــــــــــــــــی کنم پیشه
از این هجران طولانـــــــــــــــی
در آن کوشیــــــــــدم و آخــــــــر
چه شد حاصل، پشیمانی پریشانی
کــــــه این احوال مجنــــون است
و من مجنــــــــــون ایرانـــــــــی
من عاشق بــــــــودم و هستــــــم
در این احوال روحـــــــــــــــانی
تو کعبه بودی و واجـــــــــــــــب
منم عاشق و قربانـــــــــــــــــــی
تو را جــانـــــان صــــــدا کردم
تو جـــــــان جــــــان جانانــــــی
دی ماه 1399
