کبریت فروش
می گویند با یک گل بهار نمی شود!
زمانی رسید که مردم بهار را فراموش کردند.
اسیر در چنگالِ برف و زمستان؛
قلبهایشان یخ زده بود.
حسین!
72 کبریت داشت و در ظلمات زمستان تنها بود؛
می خواست تاریکی و سردیشان را آتش بزند؛
می خواست گرممان کند،
می خواست بهار را به ما هدیه دهد!
حسین!
یکی یکی،
کبریت هایش را به آتش می کشید؛
حتی کوچکترینشان،
و از بهار می گفت،
ولی سنگ دلال نور را نمی دیدند؛
عطر بهار از سخنان حسین نمی شنیدند؛
حسین خود را هم فدا کرد.
اما نشد!
بعد ها 84 راوی به همراه یک حسین دیگر،
توسط همان کور دلان به میان مردم برده شدند؛
راویان قصه حسین و کبریت هایش را برای ما گفتند؛
قصه بهاری که حسین می گفت؛
عطر و بوی بهار لابه لای گریه ها می آمد.
می آید!
و منتظریم تا با شکوفا شدن تک گل فاطمه بهار شود؛
اینبار قول می دهیم دست گل فاطمه را بگیریم تنهایش نگذاریم!
تا با همان یک گل بهار شود.
