رسم بی وفایی

اسیر کوی دل یار نگشتم و اسیر کوی دلم گشت

                   اسیر چشم یار نگشتم و اسیر چشم ترم گشت

چین عشق

استرس نگاهت قلبم را چون چین تیگماتیت می فشرد.

غزل عشق

دلم خون شد و درمان دل نشدی         به دیده اشک روان شد و هم زبان نشدی

به دیده آموختم رسم شرم و حیا         تو در تمام زمینی از آن نهان نشدی

به لب رسید صبرم وزرد شد رویم         به سرخی لبت رویم را خضاب نشدی

به باده پناه بردم از غم دوری تو            به مستی ام غمت فزون شد و عیان نشدی

دل گرفته

دلم واسه دوستم گرفته, نمی دونم واسه خودشه یا واسه غم شه

کاش بیشتر با من صحبت می کرد

سکوت

 

 

صدای پای لحظه ها در این سکوت بین ما چه غوغایی می کند.

ترانه

 

چشمانت سبد سبد ترانه می سراید

 من تنها یادداشت می کنم

غم

غمت دیدگانم را به بازی گرفته 

چرا لبانت پایانی برای تپش قلبم نمی شود

آه مگر نمی دانی که دلتنگیم در کنارت بی معنی می شود

من نزدیک توام، اما نه در کنار تو

 مرا به مهمانی آغوشت فرا بخوان

منزل یار

در ره منزل لیلی که خطر هاست درآن

            شرط  اول قدم آنست که مجنون باشی

حافظ

زمین خوردن

 

 

گاهی وقتا آدم بد جوری زمین می خوره ولی کاش همه ی زمین خوردن ها این جوری باشه چون می شه بعدش بلند شد

نای عشق

 

 

امیدم در همه دوران تو بودی            فروغ چشمم از یاران تو بودی

 

تو فکر دیگری بودی و لیکن              قرار و نای من تنها تو بودی

 

لباس عشق

 

کاش می شد با لباس خاکستری        سوی او من فرستم خبری

 

تا بداند حال خراب و  زار مرا           بهر خنده نشکند دل مرا

شرر عشق

 

 

یار من کم کن شرر، سوی من آی         تا کنی از من جدا، درد و غم بی منتهای

 

تنهای عشق

 

 

 

ای همه جان و وجودم، ای خدا        پس چرا تنها مرا، بی کس جدا