سجده ها،
آرامشِ بی پایانی دارند؛
انگار در آغوش خدایی!
همیشه سکوت،
نشانه عصبانیت و دلخوری و دلتنگی و غم نیست!
گاهی سکوت یعنی:
آرامش،
یعنی: خوشبختی!
یعنی:
بشینی و لذت ببری از اتفاق های خوب زندگیت؛
گوش جان بسپاری به ندای بهشتی،
که تو را می خواند:
عشق، برای توست و من عاشق توام!
بی قراری می کرد.
سَرِ جایش بَند نَبود؛
مُدام خودش را به دَر و دیوار می زد.
قلبَش را می گویم.
آرامَش که کردم
"مُرد"
شاید قلب باید بی قرار باشد.
تا زنده باشی!
تا بشود به تو گفت:
"زنده"
نمی دانم
حال توفان زده ی روزهای با تو بهتر بود
یا این آرامش مرگ آور بی تو
دل بعد از تو مردابی راکد شده
که ماهیانش همه مرده اند
اما آرام است
دیگر کاری به کارم ندارد
و از هم دور شده ایم
در این آرامِش
دیگر نیازمند لبخندی نیست
تا آرامَش کند