خسته ی تو

خسته ام، بی رمق،

 

در پی شکستی تلخ از آرزویی دست یافتنی

 

کاش وارد این گردآب نمی شدم

 

 و کاش با باران سخن نمی گفتم

 

و کاش باران با رحمت بر من می بارید

 

روزگار تلخیست غم تشنگی در کویر

 

روزگار سخت تر درد تشنگی در دریاست

 

دریا با تو به دنبال آرامشم بوم اما طوفانی شدی

 

کاش آرامش را از تو طلب نمی کردم

 

 و تو مرا به آغوش فرا نمی خواندی و من در ساحل

 

نظاره گر زیبایی تو بودم

 

زیبا از چه رو با این برگ ناسازگاری می کنی

 

برگ به دنبال گل خود سر به آسمان دارد

 

گلم چطور از من توقع راست قامتی می کنی در

 

 نبودت

 

حرف دل

 

 

دوستت دارم، اما دیگر به زبان نمی آورم،

 

 چون تو دوست نداری بشنوی،

 

 

 

 

درد دل

چقدر سخته فرو خوردن غم بدون شکوه،

 

 دیگر تاب و توانی برای ادامه ندارم،

 

 نه اینکه از عشق خسته شدم ، نه ،

 

 روزگار سختیست،زمانه مرا به بازی گرفته،

 

نمی دانم که چرا با من سر ناسازگاری دارد،

 

شاید سرگرمی این روزهای بهاریش شده ام،

 

 عجب همبازی بی وفایست روزگار