دوست

ناتوان‌ترینِ مردم کسى است که در دوست‌یابى ناتوان است،

و از او ناتوان‌تر آن‌که دوستان خود را از دست بدهد.

نهج البلاغه

گره

چگونه انتظار داری گره از کارت باز بشود؛

وقتـی هنـوز گــرهِ دستانـت را باز نـکرده‌ای!

پا بلندی

هرچقدر هم که پا بلندی بکنم؛

باز هم دستم به وصف چشمان تو نمی‌رسد!

چشم بندی

از پشت سر چشمانم را گرفته بود تا حدس بزنم، کیست؛

خدایا می‌شود تا ابد دستانش را بر ندارد،

خسته‌ام از دیدن جهانی که تو را ندارد!

خاک

مه‌لقا صورتم را با دست نوازش می‌کرد و می‌گفت:

چقدر چشمانت را خاک گرفته؛

گفتم:

بیابان، بیابان است بی باران!

دردِ سر

دوباره دستانم را گره می‌زنم، دور سَرم؛

این سَر دَردها کوچکترین دَردِ سَر رفتن توست!