دو نقطه چین

دو غریبــــــــه دو تا قلب در به در

          دو تا دلواپس این چشمــــــــــای تر

دو تا اسم دو خاطره دو نقطه چین

          دوتا دور افتاده ی تنها نشیـــــــــن

شایان جعفرنژاد

زمستان

رد پایم را پاک کردی؛

با اشک‌هایت چه می‌کنی.

زمستان آرام در گوش آسمان می‌گفت!

عشق

بگذار روان شود!

بگذار در تو ریشه بدواند؛

بگذار آهسته آهسته غرق شوی،

بگذار نم نمش صورتت را بشوید!

بگذار جاری شود،

اگر نه جمع می‌شود؛ سنگ می‌شود!

درد می‌شود.

 

عطر

صد بار راجع به حساسیتم گفته بودم؛

باز عطر خارجی زدی!

مگر نمی‌دانی:

اشکم در می‌آید وقتی می‌خواهی بروی!

+

ابری

آنقدر آسمانش ابری بود!

که دیگر برق دندان‌هایش دیده نمی‌شد.

بهانه

چه خوب بهانه ایست،

حساسیتِ فصلی!

+ +

 

هماهنگی کن

 

وقتی چَشم هَماهَنگ با دِلِ تَنگ می شود؛

بخوانید ای چشم را.

 

چشمک عشق

 

از آن شب که قصه رفتنت را برای ستارگان باز گفتم

 

تا صبح گریه می کنند

 

گواهم هم چشمک  زدنشان هنگام 

 

پاک کردن اشکشان است