روح عشق

 

چگونه تاب آورم رفتنت را

در هجوم بی رحمی ها و بی وفایی ها

 

تو خود از مهربانی ها گفتی

تو خود رهنمای ما شدی

تو به ما درس وفا داری و یکدلی دادی

 

چگونه راضی به ترکمان شدی

چگونه تنهایمان گذاشتی

 

دلتنگ لبخند ملیح و سخنان ساده ات هستم

همانان که تا عمق وجود اثر داشت و

روح خواب و غفلت زده مان را به وجد می آورد

 

بعد از تو دوباره همه خوابیدند

و اندک مردان روزگار هم

ساکت شدند

 

چقدر بی تو تنهاییم

 

و ما تنها

درسکوت

و انتظار

به سوگ می نشینیم

 

تا بیاید آنکه تو می گفتی