بیابان عشق

کاش این شب فسرده به پایان می رسید

و غم هزار ساله ام با طلوع خورشید نگاهت به پایان می رساندی

نمی دانم شاید تقدیر حکم جدایی خار از گل را نوشته

شاید این جدایی به سبب دوری و فاصله هاست

شاید این جدایی به خاطر ماوای من در بیابان و خانه تو در بهشت است

شاید به خاطر سر سبزی و شادابی تو وبه خاطر خشکی و زردی من است

اما بدان از غم این دوری رنگم زرد و قامتم خمیده ودرخت زندگیم خشکیده

بدان حرم بی مهریت ماوایم را بیابان کرده

 

آه مگر می شود دور بود و در خاطر ماند

 

مگر می شود ریشه در هجر آب تنید و سبز ماند

مگر می شود رقص بلبلان با گل را دید و خموش ماند

مگر میشود ناز شبنم بر قامت گل دید وصبور ماند

مگر میشود بی تو بود و زنده ماند

شاید نسیم امید است که نشدنی ها را شدنی کرده

شاید چشمک ستارگان بیابان بی مهریت را کور سوی امید پنداشتم

شاید سرآب امید است که بی توجه به سختی بی توجه به تشنگی یک دیدار بی توجه به تمام مشکلات

مرا به اعماق آغوش بیابان بی توجهیت می کشاند

باری در این جا غم است و اندوه و تشنگی و حسرت

حسرت شنیدن نوایت  ای به قربان صدایت

بدان سخت خشک و ترک خورده است این  بیابان

و تنها مرحم زخم پایم اشک دیده است

تا روزی که بهار آید .می آید؟

شاید روزی رگبار بهاریت بیابانم را بهشت کند

شاید به انتهای این بیابان رسیدم

اگر

زنده ماندم

اگر بر این بیابان پایانی تعریف شده باشد